شعری برای اول مظلوم عالم امام علی علیه السلام

ای مــردم دُنـیــــا بشنـاسـیـــد عـلــی را

بـا حکـــم خـــدا قـدر بدانـیــد عـلـــی را

خواهـیــــد اگرسروری هر دو جهان را

در عمــقِ دل خــود بنـشانـیــدعـلـــی را

درمان شود هردرد و شودمرهم هرزخم

از عمق دل و جان چو بخوانیـد علی را

ای شیـفتگــان علــی و عاشــق حـیــــدر

تـا اوج تعـــالــی بـرسـانـیـــد عـلـــی را

تعـریف کنیـد ازگُـل بی خــارِ خــداونــد

هـرآیـنــــه یــاری بنمــایـیـــد عـلـــی را

آن بـا عـظـمـت ،عــالـی واَعلـیٰ وتعالیٰ

ازنـام خــودش نیـک بنامیـــد عـلـــی را

گمگشتـه به ره مانده پریشان اگــرهستید

آرام شـــویــد گـرکـه بیــابـیـد عــلــی را

بدبخـت هــرآن کـس که عـلـی رانشناسد

بی نـورِخـدا سخـت تـوان دیـد،عـلــی را

گنجـینـهٔ عـرش است عـلـی،پـاس بدارید

باشـیــد مـواظـب،کــه نبـازیــد عـلـی را