ویژگی‌ یاران اباعبدالله (ع) چیست؟ / سه ویژگی که ما را جزو سربازان حسین آخرالزمان قرار می‌دهد

حجت السلام سید محمد جواد سایبان سخنران و پژوهشگر مذهبی مطرح کرد: قدم برداشتن در مسیر درست و ثابت قدم بودن در آن کار دشواری است. سختی این انتخاب زمانی مشخص می‌شود که اکثریت افراد جامعه در مسیر عکس شما قدم برمی دارند. در این دوراهی حساس، کسانی موفق اند که با خودسازی و پرورش صفات عالی در درون خود، ارتباط قوی تری با خالق یکتا برقرار کرده اند.

وی ادامه داد: نمونه بارز این افراد، اصحاب امام حسین (ع) بودند. در روزگاری که اغلب افراد جامعه در مقابل حق ایستاده بودند، عده‌ای با بصیرت مثال زدنی و ضمیری پاک، حق را شناختند و به یاری امامشان برخواستند. همین گروه اندک، در سال ۶۱ هجری حماسه‌ای آفریدند که بعد از ۱۴۰۰ سال هنوز هم از آنان به نیکی یاد می‌شود. اصحاب امام حسین (ع) دارای ویژگی‌هایی بودند که می‌تواند بهترین معیار برای سنجش انسان‌های امروزی باشد. هراندازه بتوانیم خودمان را به صفات والای آنان نزدیک کنیم، می‌توانیم امیدوار باشیم که در ثواب رشادت‌های آنان شریک خواهیم بود.

  برچسب ها : امام حسین , میثاق نیوز

 

ایثار بی نهایت

این کارشناس مذهبی در ادامه به آنچه که یاران امام حسین (ع) را جاودانه کرد، اشاره کرد و گفت: ایثار و از خودگذشتگی مراتبی دارد که هر شخصی با توجه به ظرفیت و توانایی خود مرتبه‌ای از آن را انجام داده است. اما بالاترین مرتبه ایثار، گذشت از جان است که کمترین کسی حاضر است این درجه از ایثار را مرتکب شود مگر کسانی که به وعده راستین الهی اعتقاد و اعتماد دارند. اصحاب امام حسین (ع) با انتخاب سخت‌ترین مرتبه فداکاری، خود را در تاریخ جاودانه کردند.

حجت الاسلام سایبان تصریح کرد: مرور سخنان آنان در شب عاشورا بعد از این که امام حسین علیه السلام بیعتش را از آنان برداشت، نشان دهنده اوج از خودگذشتکی و ایثار آنان است به عنوان مثال سعید بن عبدالله حنفی در شب عاشورا خطاب به اباعبدالله (ع) عرض کرد: «به خدا‌ای پسر پیغمبر، ما هرگز تو را رها نمی‌کنیم تا خداوند بداند که ما در غیاب پیامبرش از تو (که فرزندش هستی) محافظت کردیم و اگر بدانم که در راه تو کشته می‌شوم و سپس زنده می‌شوم و سوزانده می‌شوم و سپس ذرات وجودم را به باد می‌دهند و هفتاد بار با من چنین می‌شود، از تو جدا نمی‌شوم تا آنکه در رکاب تو کشته شوم.

ولایت پذیری محض

وی بیان کرد: آنچه باعث شد امام حسین (ع) این جمله بی نظیر را در وصف یاران خود بفرمایند: «فَإِنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَیْراً مِنْ أَصْحَابِی»؛ حقا که من اصحابى باوفاتر و نیکوتر از اصحاب خودم سراغ ندارم، بحث ولایت پذیری آنان بود. ولایت پذیری یعنی گوش به فرمان، ولی امر بودن و در همه شرایط او را برخود مقدم داشتن. به درون خود مراجعه کنیم و خودمان را بسنجیم. آیا ما هم نسبت به فرمان، ولی خود اینگونه هستیم؟

این پژوهشگر مذهبی اظهار کرد: شناخت اصحاب از امام خود، تنها منحصر به اسم و نسب ایشان نبود بلکه آنان با تمام وجود خود به این درک رسیده بودند که اباعبدالله (ع)، ولی خدا و جانشین حقیقی رسول خدا (ص) است. رضایت او، رضایت خدا و پیروی از او، پیروی از پروردگار یکتاست. آنان در سخت‌ترین لحظات امام خود را تنها نگذاشتند و همواره یار و یاور ایشان بودند.

او گفت: رجز‌های حماسی یاران سید و سالار شهیدان هنگام نبرد، نمونه بارز ولایت مداری آنان است مثلا هنگامی که عمرو بن حارث وقتی وارد کارزار شد این رجز را می‌خواند: «أَمیرِی حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الاَْمیرُ؛ سُرُورُ فُؤادِ الْبَشیرِ النَّذیرِ»؛ امیر من، حسین است و چه نیکو امیری؛ که شادی دل پیامبرِ بشیر و نذیر است.

دنیا گریزی

حجت الاسلام سایبان توضیح داد: ورق زدن تاریخ کربلا این پیام را به ما گوشزد می‌کند که حب دنیا و وابستگی بیش از حد به زرق و برق آن می‌تواند عاقبتی دردناک برای انسان رقم بزند. یکی از عوامل مهمی که باعث شد مردم برای رفتن به کربلا و مقابله و رویارویی با امام حسین (ع) انگیزه پیدا کنند، پول‏‌ها و وعده پست‏‌ها و مقام‌هایی بود که از سوی عبیدالله با زیاد به مردم داده شد.

وی ادامه داد: مستی ثروت و مقام چنان گوش و چشم آنان را کور کرده بود که اصلا به عاقبت کار خود نمی‌اندیشیدند، همین دنیاطلبی آنان باعث شد که تنها بعد از گذشت ۵۰ سال از رحلت رسول خدا (ص) در مقابل فرزند و جانشین ایشان بایستند و این حادثه اسفناک را رقم بزنند.

این کارشناس مذهبی در پایان گفت: حب دنیا مانع حقیقی ارتباط با امام است. یاران امام حسین (ع) انسان‌هایی بودند که دلبستگی به دنیا، خانواده و مال را کنار گذاشته و همه را همراه جان خویش، تقدیم امام کردند. اکنون ما نیز مدعیان سربازی امام عصر ارواحنا فداه هستیم. آیا ما نیز حاضریم همانند یاران سیدالشهداء با ایثار و از خودگذشتگی، ولایت حضرت را بپذیریم و با گذشت از زرق و برق دنیا همه هستی خود را فدای ایشان کنیم؟